Vriendschap.

Zoals beloofd een best wel persoonlijke post vandaag. Ik wilde dit al best wel lang met jullie delen maar ik twijfelde heel erg hoe ik dat op de juiste manier aan jullie kon duidelijk maken zonder namen of verwijten en zonder mezelf heel “zielig” op te stellen. Wel besef ik me dat ik me heel erg kwetsbaar opstel en misschien wel iets teveel bloot geef maar ik vind dat ik dit moet doen.

Vriendschap betekend voor mij van beide kanten vertrouwen en respect, het begrijpen van elkaar op het moment dat jullie elkaar aankijken en of dit nu betekend dat je tegelijk in lachen of in huilen uitbarst dat zou niet uit moeten maken. Het betekend dat je alles tegen elkaar kunt zeggen als je maar eerlijk bent, dus dat je ook kunt zeggen wanneer je iets niet zo tof vind van de ander.

Voordat ik iemand een “goede vriend” noem is er al een tijd overheen gegaan waardoor ik diegene goed genoeg vertrouw en weet dat diegene mij respecteert zoals ik ben, die met mij meedoet als ik me volkomen idioot gedraag of naar mij luistert als ik niet goed in me vel zit zelfs als dat zonder reden is. Ik vind van mezelf dat ik veel kan hebben, als je me iets flikt ben ik goed in vergeven totdat het vaker gebeurd en die laatste druppel komt, als ik je echt niet meer vertrouw is dat dan ook goed aan mij te maken en dat is niet altijd een goede eigenschap.

Ik vind van mezelf en dat is niet om heel arrogant te doen dat ik geen slechte vriendin ben, ik luister goed en onthoud veel en zal daarom ook snel een succes berichtje of wat dan ook sturen (alleen verjaardagen vergeet ik maar dat weten de meesten dan ook wel van mij). Als je me iets toevertrouwd zal ik dat nooit doorvertellen omdat ik maar al te goed weet hoeveel pijn dat kan doen.

Je merkt aan mij heel snel of ik je aardig vind of niet omdat ik me bij onbekenden heel erg inhoud. Als ik je echt als een vriend(in) beschouw laat ik mezelf gaan en kan ik behoorlijk gek doen. Mijn beste vrienden zijn dan ook zelf heel erg gek hihi.

Ik kan door dingen die ik heb meegemaakt me snel alleen of anders voelen in een groepje omdat ik nooit echt het gevoel heb dat ik er helemaal bij hoor terwijl ik het hartstikke gezellig vind in dit groepje.

Ik weet dat nu jullie dit zo lezen het niet lijkt alsof dit me veel doet aangezien het niet echt een persoonlijk onderwerp is maar het punt is dat ik mijn ervaringen hierin niet deel omdat dat me iets te ver gaat maar dit onderwerp doet mij heel erg veel pijn om over te schrijven omdat ik ook bepaalde mensen van vroeger vooral in mijn leven mis. Wat ik vooral hiermee wil zeggen is dat je op moet passen met wie je vertrouwd, let op met wie je wat verteld en wees zeker van jezelf, ook de mensen van wie je het niet verwacht kunnen je laten stikken en zorg dat je op t moment dat dat gebeurd niet alle anderen hebt buitengesloten en dus niemand meer hebt om op terug te vallen.

En zelfs als dat gebeurd weet dan dat je nooit alleen bent, dat groepje mensen in de pauze die je misschien niet zo goed kent maar het wel gezellig mee kan hebben in de klas vind het waarschijnlijk echt niet erg dat je erbij komt staan en er kunnen hele leuke, mooie vriendschappen ontstaan doordat je nieuwe mensen leert kennen. Wees niet bang.

Love, Chelsey